Ds. Van Aalst schrijft in zijn Blog over de balans die er moet zijn tussen enerzijds de afhankelijkheid aan de Heere, en anderzijds de eigen verantwoordelijkheid van ons als mensen (het waarnemen van de middelen). We hebben de middelen te gebruiken, zowel geestelijk als in het leven van alle dag. En op dat snijvlak doen wij ons werk. Het woord ‘balans’ is – met name in de contextuele therapie – van groot belang. Balans tussen geven en nemen, balans tussen zorg voor de ander en zorg voor eigen welzijn, balans tussen verantwoordelijkheid nemen en verantwoordelijkheid laten liggen, balans tussen zakelijk en privé en dit alles over de langere termijn gemeten. Wanneer mensen uit balans raken, brengt dit (soms verstrekkende) gevolgen met zich mee. De klachten waarmee mensen uiteindelijk aankloppen bij de praktijk zijn divers, maar komen in de kern vaak op hetzelfde neer: moe, uitgeput, somber, labiel, geen fut meer hebben, het idee hebben dat alles in het leven tegenzit, het gevoel hebben dat zelfs de Heere niet meer van je af weet.
Wat wij doen in de therapie, is op zoek gaan naar herstel van de balans. Dit is een zoektocht waarbij concrete handvatten en tips, alsmede vraagstukken omtrent persoonlijkheid, identiteit zelfbeeld enz. een plek hebben. Wanneer mensen uiteindelijk weer wat meer de balans in hun leven hebben teruggevonden, nemen de klachten vaak af. Dankbaar en verantwoordelijk, maar vooral ook boeiend werk.
Het gaat om balanceren en om balans – eren…
Symptomen zijn het brandalarm, maar niet de brandhaard… (Bouwkamp en Bouwkamp).
|